CAPUT XX.
| 1 | Regressus erat Vespasianus in urbem Caesaream, ut inde collectis omnibus viribus adoriretur Hierosolymitanae urbis obsidionem. |
| 2 | Nuntiusque advenit caesum Neronem tertio decimo exacto imperii sui anno, cum iam de anno sequenti octavum diem degeret. |
| 3 | Dignus ea poena, qui non solum fidem sacrilegio, pietatem parricidio, pudicitiam incesto violaverat, sed ipsam quoque potestatem Romani imperii, cuius vel officia vel negotia improbissimis libertorum commiserat. |
| 4 | Cum enim ipse nulli fidem servaret, omnes suspectos habebat: et ideo nequissimis Nymphidio, et Gemellino praecipue credendum putavit, quos vilis conditio obnoxios fecerat. |
| 5 | Sed et ipsi exemplum crudelitatis eius aliquando exhorruere. |
| 6 | Et quia charissimos sibi quosque interemerat, cavendum in se rati, praevenire voluerunt quod metuebant. |
| 7 | Itaque facta cum caeteris conspiratione, parricidam deserunt. |
| 8 | Cui enim parciturus aestimabatur, qui matri non pepercisset? Desertus ergo ab omnibus suis, fugit ex urbe cum quatuor libertis suis. |
| 9 | Et cum se urgeri imminentibus coniuratis atque agmine adverso videret, in suburbanum rus clanculo concessit: discissus et dilaceratus sentibus, dum formidat a quoquam videri, ne proderetur: deinde cum se circumseptum intelligeret, ne graves poenae exigerentur, maganum quoddam sibi de ligno paravit, et manibus composuit suis, quo se necaret. |
| 10 | Et ad libertos conversus: Qualis, inquit, artifex moritur? Itaque acerbissimus parricida dignum meritis suis vitae exitum tulit, ut qui matrem ac suos occiderat, nec sibi parceret. |
| 11 | Vere bonus necis suae artifex, qui commentus est, ut sic periret, ne vel mors suo scelere vacaret. |